Ένα σωστό Χριστουγεννιάτικο πρωινό!
2017-12-27
Ξυπνάς και ο ουρανός είναι κάπως μουντός και καταθλιπτικός. Κοιτάς το απέναντι μπαλκόνι και βλέπεις τα φωτάκια και τον Αγιο Βασίλη κρεμασμένο στα κάγκελα. Και τότε όλα αλλάζουν.
Ξυπνάω. Φοράω αυτές τις λατρεμένες χουχουλιάρικες πιτζάμες. Αφού χουζουρέψω στριφογυρνόντας στο κρεβάτι για κανένα μισάωρο, πιάνω το κινητό. Όταν ενημερωθώ για όλα τα νεά το παίρνω απόφαση. Σηκώνομαι. Κοιτάζω έξω απο το παράθυρο. Μια ελαφριά βροχή χτυπάει το τζάμι. Ανοίγω το παράθυρο και μυρίζω γη! Ναι μυρίζω γη! Το κλείνω.
Αρχίζω να κατεβαίνω τις σκάλες βαριεστημένα. Φτάνω στη κουζίνα. τα βήματα μου ως δια μαγείας με οδηγούν στη καφετιέρα (με διαφορά η μεγαλύτερη εφεύρεση της ανθρωπότητας). Βάζω καφέ και περιμένω. Μέχρι να ετοιμαστεί το μαγικό αυτό ρόφημα, ανάβω το τζάκι. Βασικά προσπαθώ. Όταν πια τα καταφέρνω ο καφές είναι έτοιμος. Τον βάζω στην εξαιρετικά διακριτική κούπα του Αη Βασίλη (πρέπει να χωράει μισό λίτρο καφέ μέσα). Ταυτόχρονα κόβω ένα κομμάτι απο το κέικ που έχω φροντίσει να υπάρχει στο σπίτι, ένα κομμάτι τσουρέκι και παίρνω ένα, εντάξει δύο ίσως και τρία μελομακάρονα της μαμάς μου. Το πιάτο κοντεύει να εκραγεί. Το σκέφτομαι. Τότε βγαίνει απο μέσα μου "λιτοδίαιτος" εαυτός μου και λέω "εντάξει Χριστούγεννα είναι δεν πειράζει ας φάμε "λίγο" παραπάνω." Και παίρνω και τέταρτο μελομακάρονο.
Αφού ξεφορτώσω αυτό το "μικρό" πρωινό στο τραπεζάκι του σαλονιού αρχίζω τα παιχνίδια με τη Ζιζελ (έτσι λένε στο σκυλάκι μου). Όλο αυτό κρατάει κάμποση ώρα. Μόλις τελειώσουμε πιάνω το τηλεκοντρόλ. Εεε και τότε αρχίζουν όλα. Κάθομαι στο καναπέ, η μικρή πάντα δίπλα μου έτοιμη για νέο παιχνίδι, και αρχίζω το ζάπινγκ. Τα κανάλια, έχοντας μπει για τα καλά στο εορταστικό κλίμα, είναι γεμάτα με παιδικά και χριστουγεννιάτικες ταινίες. Σαν παιδί και εγώ, μεγάλο μεν παιδί δε, αρχίζω την αδιάκοπη παρακολούθηση. Δεν ξέρω καν πόσες ώρες μπορώ να το κάνω αυτό. Κάποια στιγμή το "παιδικό" πρόγραμμα τελειώνει. Και τότε μπαίνω σε διάφορες σκέψεις.
Μήπως είμαι λίγο μεγάλη για αυτά τα προγράμματα πια; Μήπως πρέπει να διαβάσω και να αφήσω το χαζολόγημα; Μήπως στην ηλικία που είμαι θα ήταν προτιμότερο να βγω για ένα καφέ με μια φίλη μου και να χαζέψουμε βιτρίνες; Μήπως όλα αυτά που λέω είναι λίγο βλακείες; Ναι! Είναι! Κάθομαι και σκέφτομαι με πόση αθωότητα έβλεπα τα ίδια παιδικά πριν απο κάποια χρόνια πίνοντας το γάλα μου (βασικά κάνοντας ότι το πίνω για να μην φωνάζει η μαμά). Είμαστε όλοι μας παιδιά, μακάρι να είμαστε για πάντα. Μεγάλα παιδιά, αλλά παιδιά.. Είναι τόσο όμορφο να μπορούμε να γυρνάμε πίσω σε αυτή την "αθωότητα" ακόμη και για λίγες ώρες.
Αν μπορείς μην χάσεις αυτή την ευκαιρία. Είναι πραγματικά μαγικό!
Υ.Γ. Σήμερα είναι ίσως η 20η φορά που βλέπω το μόνος στο σπίτι!