Η ζωή χωρίς εσένα!

   Είναι δύσκολο από το ΕΜΕΙΣ να πας στο ΕΓΩ.. Τι και αν πέρασε καιρός, σκέφτομαι πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η μήπως όλα έχουν αλλάξει;

    Αρχίζουν κι μου λειπουν τα πάντα. Μου λείπουν τα πρωινά Σαγαπω! Μου λείπει ο πρωινός καφές. Μου λείπει η ώρα που βλέπατε μαζί την αγαπημένη σας σειρά. Μου λείπει να σε περιμένω να γυρίσεις από τη δουλεια. Μου λείπει να με κοιμίζεις χαϊδεύοντας μου τα μαλλια. Μου λείπουν ακόμη και οι τσακωμοί για το ποιος θα πλύνει τα πιάτα. Για το ποιος θα βγάλει το σκύλο βόλτα. Οι τσακωμοί που πάλι θα παραγγείλουμε γιατί βαρέθηκα να μαγειρέψω. Ποιος θα παραπονιέται που πίνω καφέ με τα κορίτσια και του περνούμε τα αυτιά με τα κουτσομπολιά μας; Αυτά σκέφτομαι!

   Σκέφτομαι ακόμα ποιος θα πηγαίνει τώρα το αμάξι στο συνεργείο. (Εγώ ξερεις δεν σκαμπάζω από αυτά.) Ποιος θα αλλάζει τις λάμπες; (Εγώ είμαι ικανή για γενικό βραχυκύκλωμα και μόνο στη προσπάθεια, το ξέρεις.) Ποιος θα με μαλώνει που ψωνίζω χωρίς μέτρο. (Από τότε που χωρίσαμε έχω αγοράσει 5 ίδια τζιν. Τι να τα κάνω;)

   Εχω αρχίσει να συνηθίζω. Τώρα πια ξυπνάω χωρις το "Σαγαπω" σου και κοιμάμαι χωρίς να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά. Πίνω το καφέ μου μόνη μου, όπως μόνη βλέπω και την αγαπημένη μας σειρά. Ναι συνήθισα πια. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Έμαθα πια να είμαι μόνη μου.

   Είδες καμία φορά τι σου κάνει αυτός ο ρημαδιασμενος ο εγωισμός. Δεν ξέρω αν φταίει ο δικός σου η ο δικός μου. Ώρες ώρες προσπαθώ να δικαιολογήσω την ανωριμότητα σου. Αλήθεια σου λέω προσπαθώ! Δεν μπορώ να σου συγχωρήσω όμως αυτό που μου έκανες. Αυτό που ΜΑΣ έκανες. Ξέρω πως πια είμαι μόνη μου. Μόνος είσαι και εσυ. Τι καταλαβες τώρα; Πάντως να σου πω κάτι, αν ο εγωισμός είναι μεγαλύτερος από την αγάπη, καλύτερα έτσι!